Πόσα πρέπει να δώσουμε; Έχετε ακούσει ποτέ κάποιον να λέει «μην αφήνετε το δεξί σας χέρι να ξέρει τι κάνει το αριστερό σας χέρι»; Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή την έκφραση και δεν ήξερα καν ότι ήταν από τη Βίβλο! Τότε άκουσα ένα κήρυγμα για τη φιλανθρωπία σχετικά με την προσφορά από καρδιάς.
Ο πάστορας μας είπε ότι πριν από 2000 χρόνια, πολύ πριν μας επιτρέψουν τα φιλανθρωπικά ιδρύματα να χρεώνουμε δωρεές στις πιστωτικές μας κάρτες, οι άνθρωποι έδιναν στους φτωχούς και σε όσους είχαν ανάγκη απλά μοιραζόμενοι τους ανθρώπους που περνούσαν στο δρόμο. Το να δίνεις στους φτωχούς συνήθως σήμαινε να βάλει κανείς στην τσέπη του και να ρίξει νομίσματα σε ένα φλιτζάνι ή στα χέρια κάποιου.
Το ερώτημα είναι, φτάνετε μέσα και δίνετε ελεύθερα ό,τι βρείτε εκεί ή μετράτε τις πένες και αποφασίζετε πόσα αισθάνεστε άνετα πριν τα δώσετε; Με άλλα λόγια, το δεξί σου χέρι ξέρει τι κάνει το αριστερό σου χέρι; Ομολογώ ότι δεν δίνω πάντα χρήματα σε φτωχούς ανθρώπους στο δρόμο, αλλά περιστασιακά θα το δίνω. Βρισκόμουν σε ένα πάρκο πριν από λίγο καιρό και μπορούσα να δω έναν άντρα που πλησίαζα. Πιθανότατα ήταν άστεγος. Καθόταν στο έδαφος και από μακριά, έβλεπα ανθρώπους να περνούν δίπλα του, κάποιοι να μην μπαίνουν στον κόπο να τον προσέξουν, κάποιοι να σηκώνουν τους ώμους και να δείχνουν ότι θα βοηθούσαν αν μπορούσαν, αλλά όχι σήμερα.
Μερικοί έριξαν χρήματα στο κουτάκι, αλλά μόνο αφού έβγαλαν μια χούφτα νομίσματα από τις τσέπες τους και μέτρησαν ένα ή δύο για να τα ρίξουν στο κουτάκι πριν προχωρήσουν. Αποφάσισα να βάλω το χέρι μου στην τσέπη μου και ό,τι κι αν έβρισκα εκεί δεν θα άφηνα το δεξί μου να καταλάβει τι έκανε το αριστερό μου χέρι. Θα έδινα ελεύθερα και χωρίς να κρίνω τον άντρα ή να υποθέσω ότι ήξερα καλύτερα τι χρειαζόταν ή πόσα χρειαζόταν και τι έπρεπε να κάνει με αυτό.
Έβγαλα λοιπόν μερικά κέρματα και χαρτονομίσματα και ετοιμάστηκα να τα δώσω στον κύριο στο πεζοδρόμιο χωρίς καν να κοιτάξω τι έδινα. Υπήρχε ένα αξιοσημείωτο συναίσθημα που προερχόταν από το να δίνεις χωρίς σκέψη. Ένιωσα χαρά και μεγάλη αίσθηση γαλήνης και ελευθερίας, και καθώς τον πλησίαζα, αυτή η χαρά έγινε ένα δυνατό μάθημα.
Συνειδητοποίησα ότι καθώς περπατούσα, αποφάσισα να μην αφήσω το δεξί μου να καταλάβει τι έκανε το αριστερό μου χέρι, ο άντρας στο πεζοδρόμιο που χαμογελούσε και κουνούσε καταφατικά με δάκρυα στα μάτια δεν είχε καθόλου χέρια.
Πηγή: Martha Williamson, atouchofencouragement.com, beliefnet.com
