Σας εγγυώμαι ότι θα θυμάστε το παραμύθι του The Wooden Bowl αύριο, σε μια εβδομάδα από τώρα, σε ένα μήνα από τώρα… ακόμα και σε ένα χρόνο από τώρα. Έχει ως εξής: Ένας αδύναμος γέρος πήγε να ζήσει με τον γιο του, τη νύφη του και τον τετράχρονο εγγονό του. Τα χέρια του γέρου έτρεμαν, η όρασή του ήταν θολή και το βήμα του έπεσε. Η οικογένεια έφαγε μαζί στο τραπέζι. Αλλά τα τρεμάμενα χέρια του ηλικιωμένου παππού και η κακή όραση έκαναν το φαγητό δύσκολο.
Ο μπιζέλια κύλησε από το κουτάλι του στο πάτωμα. Όταν έπιασε το ποτήρι, το γάλα χύθηκε στο τραπεζομάντιλο. Ο γιος και η νύφη εκνευρίστηκαν με το χάος. «Πρέπει να κάνουμε κάτι για αυτόν», είπε ο γιος. «Έχω χορτάσει από το χυμένο γάλα του, το θορυβώδες φαγητό του και το φαγητό στο πάτωμα».
Έτσι οι σύζυγοι έστησαν ένα τραπεζάκι στη γωνία. Εκεί, ο παππούς έφαγε μόνος του, ενώ η υπόλοιπη οικογένεια απολάμβανε το δείπνο τους. Εφόσον ο παππούς είχε σπάσει ένα ή δύο πιάτα, το φαγητό του σερβίρονταν σε ένα ξύλινο μπολ. Όταν η οικογένεια έριξε μια ματιά προς την κατεύθυνση του παππού, μερικές φορές είχε ένα δάκρυ στα μάτια του καθώς καθόταν μόνος. Ωστόσο, τα μόνα λόγια που είχε το ζευγάρι για εκείνον ήταν αιχμηρές νουθεσίες όταν έπεφτε ένα πιρούνι ή χύθηκε φαγητό. Το τετράχρονο παιδί τα παρακολουθούσε όλα σιωπηλά. Ένα βράδυ πριν το δείπνο, ο πατέρας παρατήρησε τον γιο του να παίζει με ξύλα στο πάτωμα. Ρώτησε γλυκά το παιδί, «Τι φτιάχνεις;» Το ίδιο γλυκά, το αγόρι απάντησε: «Α, φτιάχνω ένα μικρό μπολ για εσάς και τη μαμά να φάτε το φαγητό σας όταν μεγαλώσω».
Η τετράχρονη χαμογέλασε και γύρισε στη δουλειά. Τα λόγια έπληξαν τόσο τους γονείς που έμειναν άφωνοι.
Τότε άρχισαν να κυλούν δάκρυα στα μάγουλά τους. Αν και δεν ειπώθηκε λέξη, και οι δύο ήξεραν τι έπρεπε να γίνει. Εκείνο το βράδυ ο σύζυγος πήρε το χέρι του παππού και τον οδήγησε απαλά πίσω στο οικογενειακό τραπέζι. Για το υπόλοιπο των ημερών του έτρωγε κάθε γεύμα με την οικογένεια. Και για κάποιο λόγο, ούτε ο σύζυγος ούτε η σύζυγος φαινόταν να νοιάζονται πια όταν έπεφτε ένα πιρούνι, χύθηκε γάλα ή λερώθηκε το τραπεζομάντιλο.
Σε μια θετική νότα… Έχω μάθει ότι, ό,τι κι αν συμβεί, πόσο άσχημο φαίνεται σήμερα, η ζωή συνεχίζεται και αύριο θα είναι καλύτερα. Έχω μάθει ότι μπορείς να πεις πολλά για έναν άνθρωπο από τον τρόπο που χειρίζεται τέσσερα πράγματα: μια βροχερή μέρα, τους ηλικιωμένους, τις χαμένες αποσκευές και τα μπερδεμένα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου. το εμαθα αυτο κάνοντας μια ‘έμβιος’ δεν είναι το ίδιο πράγμα με το να κάνεις μια «ζωή…» Έχω μάθει ότι η ζωή μερικές φορές σου δίνει μια δεύτερη ευκαιρία. Έχω μάθει ότι δεν πρέπει να περνάς τη ζωή με το γάντι catcher’s και.
Χρειάζεται να μπορείς να πετάξεις κάτι πίσω μερικές φορές. Έχω μάθει ότι αν επιδιώκεις την ευτυχία, θα σε διαφεύγει, αλλά, αν εστιάζεις στην οικογένειά σου, στους φίλους σου, στις ανάγκες των άλλων, στη δουλειά σου και να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς, η ευτυχία θα σε βρει. Έχω μάθει ότι κάθε φορά που αποφασίζω κάτι με ανοιχτή καρδιά, συνήθως παίρνω τη σωστή απόφαση. Έμαθα ότι ακόμα και όταν έχω πόνους, δεν χρειάζεται να είμαι τέτοιος. Έχω μάθει ότι κάθε μέρα, πρέπει να απλώνεις το χέρι σου και να αγγίζεις κάποιον. Οι άνθρωποι αγαπούν αυτό το ανθρώπινο άγγιγμα — να κρατιούνται χέρι-χέρι, μια ζεστή αγκαλιά ή απλώς ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Έμαθα ότι έχω ακόμα πολλά να μάθω.
Πηγή: inspirationpeak.com
