Մկրտությունը մուտքն է դեպի Եկեղեցի և դարպասը դեպի մյուս խորհուրդները: Մկրտության ավազանը նշանավորում է մեր հոգևոր ծննդյան սկիզբը, Հավատքի մեր իմացությունը և ծեսերի պահպանումը:
Այսպիսով, մկրտությունը սկիզբն է, և յուրաքանչյուր արդար սկիզբ պետք է նշանավորվի մկրտությամբ: Մկրտությունը նաև այն վայրն է, որտեղ մենք պետք է վերադառնանք, քանի որ այն Եկեղեցու արգանդն է, որտեղ ծնվում են Աստծո բոլոր զավակները: Եկեք, սիրելի եղբայրներ, խորհենք մեծ հրաշքի մասին, որը տեղի ունեցավ մեր Փրկչի մկրտությունից անմիջապես հետո: Այդ հրաշքը նախերգանքն էր այն ամենի, ինչ պետք է տեղի ունենար։ Դրախտը բացվեց.
Ինչո՞ւ։ Հիսուսն ուզում է, որ մենք իմանանք, որ նույնիսկ եթե դա անտեսանելի է, ճիշտ նույնը տեղի է ունենում մեր իսկ մկրտության ժամանակ, երբ Աստված մեզ հրավեր է ուղարկում դեպի մեր Երկնային հայրենիք և հորդորում է մեզ շատ չբռնել այս աշխարհից: Հիսուս Քրիստոսի ջրի մեջ ընկղմվելը Նրա մահվան և թաղման խորհրդանիշն է, իսկ ջրից Նրա բարձրանալը Նրա հարության խորհրդանիշն է: Պողոս Առաքյալը բացատրում է, որ մկրտության միջոցով հավատացյալները միավորվում են Քրիստոսի հետ իր նման մահով, բայց նաև նրա Հարությամբ: «Ուրեմն մենք թաղվեցինք նրա հետ մկրտության միջոցով, որպեսզի, ինչպես Քրիստոսը հարություն առավ մեռելներից Հոր փառքով, մենք նույնպես ապրենք նոր կյանքով։
Որովհետև եթե մենք նրա հետ միացել ենք նրա նման մահով, ապա անպայման կմիավորվենք նրա հետ հարության նման»: (Հռոմեացիս 6:4-5) Մկրտությունը՝ հաղորդություն, որը մեզ տրվել է մանկության տարիներին, այն չէ, որ բարգավաճենք և ծաղկենք, եթե մենք միշտ ձեռք ձեռքի տված չլինենք Քրիստոսի հետ և չվարենք առաքինի կյանք: Ինչպես Հիսուս Քրիստոսը հայտնվեց հանրությանը, մենք, որ մկրտված ենք Նրա անունով, նույնպես կհայտնենք Նրան ուրիշներին:
Մենք մկրտվել ենք միայն մեկ անգամ, բայց մեր մկրտությունը նորոգվում է մեր կատարած յուրաքանչյուր բարի գործով, աղքատների հետ յուրաքանչյուր նույնացումով և Աստվածաշնչի յուրաքանչյուր խորը և մանրակրկիտ ընթերցմամբ: Ամեն բարի գործով մենք նորոգում ենք մեր մկրտությունը, հեռացնում մեր մեղքերը և ապրում Քրիստոսի հետ: Այսպիսով, մենք կարող ենք վկայել, ինչպես Հովհաննեսը, որ Քրիստոսն Աստծո որդին է: Երբ քահանան սուրբ ջուր է ցողում մեր տներում, դա մեր տները Սուրբ Հոգուն նվիրելու գրավական է: Երբ մենք սուրբ ջուր ենք խմում, մենք կամավոր ընդունում ենք պահպանել մեր հոգու և մարմնի սրբությունը: Քրիստոսի հանդեպ վերականգնված հանձնառություն է՝ հավիտյան նրանով հագնվելը:
Իսկապես սրտառուչ է երգել այս օրհնյալ սեզոնում. «Դուք բոլորդ, որ մկրտվել եք Քրիստոսով, հագել եք Քրիստոսով, Ալելուիա»:
Արաբերեն տարբերակից թարգմանել է Տ. Ֆադի Բարկիլ (Fr. Fadi Barkyl)
