Թող ամեն մեկն իր գործը քննի, և այն ժամանակ միայն ինքն իրենով կուրախանա, և ոչ թե մեկ ուրիշով։ — Գաղատացիս 6։4
Չորսամյա Էլիանան օգնում էր իր մայրիկին քնելուց առաջ վերցնել Էլիանայի իրերից մի քանիսը: Երբ մայրիկը նրան ասաց, որ հագուստը դնի անկողնու վրա, Էլիանան հասավ իր սահմանին: Նա շրջվեց, իր փոքրիկ ձեռքերը դրեց կոնքերին և ասաց. «Ես ամեն ինչ չեմ կարող անել»: Դուք երբևէ այդպես եք զգում այն առաջադրանքների հետ, որոնք Աստված կանչել է ձեզ կատարելու: Հեշտ է ճնշված զգալ եկեղեցում ներգրավվածությամբ, վկայությամբ և ընտանիք մեծացնելով: Մենք կարող ենք զայրացած հառաչել և աղոթել. «Տեր, ես ամեն ինչ չեմ կարող անել»: Այնուամենայնիվ, Աստծո հրահանգները ցույց են տալիս, որ Նրա ակնկալիքները ճնշող չեն: Օրինակ, երբ մենք գործ ունենք ուրիշների հետ, Նա մեզ տալիս է այս որակումը. Աստված հասկանում է մեր սահմանափակումները:
Կամ սա՝ «Ինչ էլ որ անեք, սրտանց արեք, ինչպես Տիրոջը» (Կող. 3։23)։ Նա չի պահանջում կատարելություն, որպեսզի մենք կարողանանք տպավորել մարդկանց, այլ պարզապես պատվել Նրան մեր կատարած աշխատանքով: Եվ ևս մեկ. «Ամեն մեկը թող քննի իր գործը, և այն ժամանակ միայն ինքն իրենով կուրախանա և ոչ թե ուրիշով» (Գաղ. 6.4): Մենք մեր աշխատանքն անում ենք ոչ թե որպես մրցակցություն ուրիշների հետ, այլ պարզապես մեր բեռը կրելու համար։ Իմաստության մեջ Աստված մեզ զինել է անելու հենց այն, ինչ Նա ցանկանում է, և դա, անշուշտ, ամեն ինչ չէ:
Նա ինձ աշխատանք է տալիս, որպեսզի ես կարողանամ փնտրել Նրա հանգիստը, Նա ինձ ուժ է տալիս դիմագրավելու ամենադժվար փորձությունը. Եվ երբ ես քայլում եմ նախախնամության շնորհով, ես գտնում եմ, որ ուրախությունը գնում է ինձ հետ Աստծո տեմպերով: -Գուստաֆսոն
Աղբյուրը՝ Դեյվ Բրանոնի կողմից odb.org-ի միջոցով
