De belofte van één enkele soldaat veranderde 40 jaar lang kerstavond in Denver! Meer dan 30 jaar leidde mijn vader een piepklein koor van professionele zangers die maar één avond per jaar samen zongen. Het bestond uit acht lokale Denver-solisten die op kerstavond door de gangen van ziekenhuizen liepen en kerstliederen zongen voor de patiënten die te ziek waren om de feestdagen thuis door te brengen.
De traditie werd gestart door een man genaamd Frank Farmer, Frank was een van de verloren en bange soldaten die aan het einde van de Tweede Wereldoorlog herstelden in een militair hospitaal. Het verhaal gaat dat hij op een kerstavond op het punt stond op te geven toen een groep vrijwilligers al zingend door de gang kwam lopen. Frank hoorde voor het eerst sinds lange tijd de oude bekende kerstliederen uit zijn jeugd. En die nacht beloofde Frank God dat als hij ooit uit het ziekenhuis zou komen, hij zijn eigen kleine koor zou beginnen en anderen de belofte van hoop zou geven die hij die kerst had ontvangen.
Hoe vaak hebben we niet in de problemen gezeten, of pijn ervaren en hebben we God beloofd dat als hij dit of dat zou doen, we hem iets terug zouden geven? Ten eerste geloof ik niet dat God deals met ons sluit. God is een God van barmhartigheid, niet een God van onderhandelingen. Ik denk niet dat er iets is dat we met Hem zouden kunnen ruilen om zijn genade te ontvangen. Die ‘deal’ is al voor ons gemaakt door Jezus Christus. En om het maar niet te hebben over dat God ons goed genoeg kent om te begrijpen dat, zelfs als we zulke deals sluiten, er maar weinigen van ons zich aan hun kant van de afspraak zullen houden wanneer de storm eenmaal voorbij is. Maar: Frank Farmer was niet een man die zijn belofte om de gift die hij had gekregen door te geven, vergat.
Hij keerde terug naar Denver en richtte het Frank Farmer Octet op, en bijna 40 jaar lang werden met kerst de zalen van de ziekenhuizen in Denver gevuld met het gezang van kerstliederen. Mijn vader werd de dirigent van die kleine groep toen ik een klein meisje was, mijn moeder en zussen zongen later in dat koor en het was mijn droom om er ooit ook in te zingen! En de avond dat ik lid werd van het Frank Farmer Octet was de kerstavond die ik nooit zal vergeten.
Het was de kerstavond waar ik altijd van had gedroomd, maar die ik me nooit goed had kunnen voorstellen. Ik was 16 toen ik eindelijk kerstavond mocht doorbrengen zoals ik dat wilde, samen met mijn ouders! Elke kerstavond was ik thuisgebleven met een oppas terwijl mijn ouders de avond doorbrachten met iets waar ik altijd trots op zal zijn: ze maakten deel uit van het Frank Farmer Octet waarvan alle leden elk jaar weer hun kerst opgaven om de zalen van alle ziekenhuizen in Denver te vullen met kerstliederen.
Ziekenhuizen houden mensen niet graag daar tijdens de feestdagen, en alleen de erg zieken zijn er dus nog op kerstavond. Jaar in jaar uit maakten mijn ouders deel uit van een mooie en geliefde traditie die troost bood aan honderden zieken en stervenden en hun families. Ik smeekte mijn ouders om mij een van die zangers te laten worden en uiteindelijk lieten ze me op mijn 16e toe tot de groep, als alt.
Dit was geen kerstfeest; het was een kerstmissie en je wist ieder jaar nooit hoe het zou eindigen. Dat jaar trokken we onze koorgewaden aan, deden de flakkerende elektrische votiefkaarsen aan en volgden mijn vader , gang in en gang uit.
In de sneeuw reden we door de stad, van het ene ziekenhuis naar het andere, totdat we bij het laatste aankwamen, waar we vanwege de sneeuw haast niet konden komen. Toen we de tweede verdieping afliepen, rende een IC verpleegster naar ons toe en riep ons binnen. Ze verzamelde ons rond het bed van een stervende man. Diens vrouw boog zich naar hem toe en fluisterde hem iets toe en met veel moeite knikte hij naar haar. “Kennen jullie “ Noel? Het is zijn favoriete lied”, zei ze. Mijn vader wendde zich tot mijn moeder en wierp haar een blik toe die zei: “Kun je dit aan?” Ze knikte en ze begon te zingen in haar prachtige heldere sopraan terwijl de rest van ons mee neuriede. Ik zal me altijd herinneren hoe het tempo dat ze koos op de een of andere manier samenviel met de bliebs van de hartmachine.
BEEP, BEEP, ♫ Oh Holy Night, ♫ The Stars Are Brightly Shining ♫ BEEP, BEEP… hoe langer ze zong, hoe meer tranen over het gezicht van de man liepen en hoe harder zijn vrouw in zijn hand kneep en de een na de ander van ons kon gewoon niet verder zingen. Maar moeder, bleef zingen ♫ Fall On Your Knees ♫ BEEP, BEEP ♫ Oh Hear the Angel’s Voices ♫ BEEEEEEEEEEEEEEP. Hij hapte naar adem… En hij was weg. En door haar tranen heen glimlachte zijn vrouw naar mijn moeder en mijn moeder knikte naar haar en bleef zingen “Oh Night Divine” Oh Night “Oh Holy Night” en het was een heilige, heilige nacht.
Moge het wonder van Gods liefde en zijn geschenk van eeuwig leven en vrede de jouwe zijn dit jaar en altijd. Vrolijk kerstfeest!
Bron: Martha Williamson, atouchofencouragement.com, beliefnet.com
