Het was 1999 toen Mona Prudy naar Guatemala ging om een marathon te lopen. Ze werkte als haarstylist, probeerde een scheiding te verwerken en voedde in haar eentje drie kinderen onder de vijf op. In die tijd verwende Mona haar kinderen. Ze voelde zich schuldig omdat ze niet twee ouders hadden zoals gewone kinderen. Mona gaf veel geld uit aan zinloze dingen. Later beschreef ze deze aankopen als ‘onbelangrijk’ omdat ze niet goed waren voor haar kinderen.
Terwijl ze de marathon liep, kwam ze een groep kinderen tegen die hun voeten dompelden in kleverige zwarte smurrie gemaakt van aarde. Ze kwam later erachter dat ze dit deden omdat ze geen schoenen hadden. De smurrie moest hun voeten beschermen bij het lopen op de hete wegen.
Later die dag ontmoette Mona een Amerikaanse orthopedisch chirurg die het dorp bezocht. Hij vertelde haar dat als deze kinderen schoenen zouden hebben hij minder vaak naar de regio zou hoeven reizen. Hij bezocht het gebied om bij kinderen amputaties van geïnfecteerde ledematen uit te voeren. Op de terugvlucht naar huis moest Monica steeds weer denken aan deze ontmoeting. En ze dacht aan haar eigen kinderen die bergen schoenen hadden, waarvan ze sommigen niet eens droegen.
Had zij haar prioriteiten wel goed? Ze bad en vroeg de Heer om verheldering: “Zeg me hoe ik deze kinderen kan helpen!” Mona was vastbesloten er iets aan te doen. Bij thuiskomst vertelde Mona dit verhaal aan buren, vrienden, familieleden en op naburige scholen en ook aan haar eigen kinderen.
Ze ging schoenen verzamelen., heel veel schoenen – zoveel dat haar garage uitpuilde! Tijdens de kerstperiode vloog Mona terug naar Guatemala. Ze schonk de schoenen aan een weeshuis in de buurt van de stad. Toen ze aankwam verzamelden de kinderen zich om haar heen, allemaal op blote voeten. De non vertelde Mona dat dit waarschijnlijk hun enige cadeau voor Kerst zou zijn. Mona was erg ontroerd tijdens haar missie en voelde zich voldaan over wat ze gedaan had
Het verhaal eindigde echter niet. Bij haar vertrek stelde de non een vraag die de loop van haar leven veranderde: “Wanneer kom je terug?” Eenmaal terug in Chicago richtte Mona de organisatie “Share Your Soles” op. Het doel is om weinig gedragen schoenen te bieden aan mensen in nood over de hele wereld! Kerken, padvinders en maatschappelijke organisaties, veel mensen doneerden van pantoffels tot sandalen en hardloopschoenen.
De organisatie kreeg opslagruimte aangeboden door een lokaal vastgoedbedrijf, CenterPoint Properties. Schoenen werden gewassen en gebleekt. Nette schoenen werden gepoetst door vrijwilligers uit meer dan 30 staten die ook weer schoeneninzamelings acties organiseerden. “Share Your Soles” groeide zo hard dat American Airlines aanbood schoenen gratis naar distributiesites over de hele wereld te vliegen! Zo kon de organisatie 13.000 paar schoenen naar de Katrina-slachtoffers in New Orleans sturen en 15.000 naar slachtoffers van de tsunami in Sri Lanka en Thailand.
In de afgelopen 11 jaar zijn er meer dan een miljoen paar schoenen geleverd aan Midden-Amerika, Zuidoost-Azië, het Caribisch gebied, de Appalachen, Afrika, Oost-Europa, American Indian Reservations en India. “Geen grenzen. Geen voorwaarden. Share Your Soles is geen politieke organisatie. We hebben geen religieuze overtuiging. We beweren niet de oorzaken van armoede over de hele wereld te kennen. We weten alleen dat armoede bestaat en we doen wat we kunnen om te helpen.” “Ik vind het heerlijk om schoenen te bezorgen en soms neem ik mijn kinderen mee. Het is mijn nieuwe manier om ze te verwennen – door ze te laten zien hoe gezegend we zijn dat we anderen kunnen helpen. Ze vinden het geweldig en niets dat ik zou kopen voor hen kan daar tegenop.! Ga naar shareyoursoles.org. Misschien kun je vrijwilligerswerk doen of een bijdrage leveren. “Een dollar is genoeg om één wasmachinelading (30 paar schoenen) te wassen. Het verpakken van 50 paar schoenen kost tien dollar. Maak er een familie-, school- of kerkproject van. En onthoud, het gaat niet alleen om de schoenen. De schoenen die we als vanzelfsprekend beschouwen, kunnen een enorme impact hebben op het leven van een kind: ze vertegenwoordigen een vorm van vervoer , ze kunnen het toegangskaartje zijn tot onderwijs (sommige kinderen worden zonder schoenen niet op school toegelaten) en een bron van zelfrespect. Een paar schoenen kan dat allemaal betekenen. Ze kunnen een leven veranderen.”
Bron: shareyoursoles.org
