Alle kinderen doen het het beste als ze in veilige, stabiele en zorgzame gezinnen leven, maar veel te veel kinderen missen deze fundamentele basis. Elk jaar worden miljoenen kinderen mishandeld of verwaarloosd – bijna 300.000 zo ernstig dat ze door de staat uit hun huizen worden verwijderd en in pleeggezinnen worden geplaatst. Voor te veel van deze kinderen is pleegzorg geen veilige haven. In plaats daarvan drijven de kinderen van pleeggezin naar pleeggezin, terwijl ze in de zorg blijven in afwachting van een permanent, ‘voor altijd gezin’. In 1998 onderzocht The Future of Children het probleem van kindermishandeling en deed aanbevelingen om misbruik en verwaarlozing te voorkomen. Dit tijdschriftnummer richt zich op de uitdagingen van het helpen van kinderen na misbruik en verwaarlozing door het netwerk van ondersteuning voor kinderen en gezinnen in pleegzorg te versterken.
Uit opiniepeilingen blijkt dat het publiek grotendeels niet op de hoogte is van pleegzorg, maar zeer kritisch staat tegenover het systeem. In een peiling van 2003 onder kiezers door de Pew Commission on Children in Foster Care, waren de meeste respondenten over het algemeen niet bekend met het kinderwelzijnssysteem dat pleegzorg beheert, maar meer dan 50% was van mening dat het grote veranderingen nodig had, zo niet een volledige herziening.
1- Deze indrukken worden ongetwijfeld gevoed door berichten in de media over tragische incidenten, zoals de dood van de 2-jarige Brianna Blackmond in Washington, D.C., twee weken nadat een rechter haar had teruggegeven aan de voogdij van haar moeder zonder het rapport van de instantie voor kinderwelzijn te bekijken aanbevelen dat ze niet worden herenigd.
2- Of het onvermogen van kinderwelzijnswerkers in Florida om het 5-jarige pleegkind Rilya Wilson en 500 anderen zoals zij het afgelopen decennium te vinden.
3- of rapporten van Brian Jackson, een 19-jarige geadopteerde pleegjonger in New Jersey die slechts 45 pond woog en werd gevonden terwijl hij in een vuilnisbak aan het zoeken was naar voedsel omdat hij en zijn broers blijkbaar werden uitgehongerd door hun adoptieouders.
4- Berichten in de media over systeemstoringen zijn tragisch, hartverscheurend en soms huiveringwekkend. In hun kielzog worden openbare oproepen gedaan om ‘iets’ te doen aan pleegzorg, en vaak volgen veranderingen in het leiderschap, het beleid en de praktijk van de organisatie. Toch is de beleidsvorming in de nasleep van een tragedie vaak te reactief en fragmentarisch. Om blijvende verandering tot stand te brengen, is een doordacht begrip nodig van de inherente uitdagingen waarmee het kinderwelzijnssysteem dagelijks wordt geconfronteerd. Zoals rechter Ernestine Gray stelt in haar commentaar in dit tijdschriftnummer, vereist een echt begrip van het kinderwelzijnssysteem en het nastreven van zinvolle en duurzame hervormingen een nauwkeurig onderzoek van hoe het systeem werkt “wanneer de camera’s uit zijn en de verslaggevers weg zijn”.
Dit tijdschriftnummer onderzoekt de huidige staat van het pleegzorgsysteem en stelt vast dat het niet echt een samenhangend systeem is, maar een combinatie van vele overlappende en op elkaar inwerkende instanties, allemaal belast met het verlenen van diensten, financiële steun of andere hulp aan kinderen en hun families. Gebrek aan coördinatie tussen instanties, chronische onderfinanciering en een laag moreel hebben geleid tot een systeem dat zijn tol eist van iedereen die ermee in aanraking komt. Kinderen kunnen eronder lijden, zoals de hierboven beschreven incidenten suggereren. Maar dat geldt ook voor pleegouders en de familieleden die ingrijpen om voor kinderen te zorgen die niet bij hun biologische ouders kunnen blijven; dat geldt ook voor gehaaste zaakvoerders; en dat geldt ook voor biologische ouders die zich willen herenigen met hun kinderen, maar het pad moeilijk vinden. Te weinig spelers in het systeem zijn voldoende opgeleid voor hun verantwoordelijkheden en als gevolg daarvan krijgen kinderen en gezinnen vaak niet de diensten en ondersteuning die ze nodig hebben. In plaats daarvan werkt het kinderwelzijnssysteem in een sfeer van wantrouwen, dreigend falen en reflexieve, uniforme oplossingen die zelden voor iemand succes hebben. Door recente hervormingen zijn een aantal prioriteiten binnen het systeem verschoven, maar er moet nog veel meer gebeuren. Dit artikel bespreekt de belangrijkste uitdagingen waarmee het kinderwelzijnssysteem wordt geconfronteerd en biedt beleids- en praktijkaanbevelingen die de manier waarop kinderen en gezinnen pleegzorg ervaren kunnen verbeteren.
Bron: jstor.org
