Hoeveel moeten we geven? Heb je ooit iemand horen zeggen “laat je rechterhand niet weten wat je linkerhand doet”? Ik heb die uitdrukking nooit begrepen en ik wist niet eens dat het uit de bijbel kwam! Toen hoorde ik een preek over liefdadigheid en over geven vanuit het hart.
De pastoor vertelde ons dat 2000 jaar geleden, lang voordat liefdadigheidsstichtingen ons toestonden om donaties op onze creditcards af te schrijven, mensen aan de armen en behoeftigen gaven door simpelweg te delen met de mensen die ze op straat tegenkwamen. Geven aan de armen betekende meestal dat je je hand in je zak stak en munten in een beker of in iemands hand liet vallen.
De vraag is, pak je gewoon maar en geef je wat je er vond, of tel je de centen en bedenk je eerst hoeveel je geven wilt? Met andere woorden, weet je rechterhand wat je linkerhand doet? Ik geef toe dat ik niet altijd geld geef aan arme mensen op straat, maar af en toe zal ik dat wel doen. Ik was niet lang geleden in een park en ik zag dat ik een man naderde. Hij was hoogstwaarschijnlijk dakloos. Hij zat op de grond en van een afstand zag ik mensen langs hem lopen, sommigen die hem niet eens opmerkten, sommigen die hun schouders ophaalden alsof ze wilden zeggen dat ze zouden helpen als ze konden, maar niet vandaag.
Enkelen lieten geld in het blikje vallen, maar pas nadat ze een handvol munten uit hun zakken hadden gehaald en er een of twee uit hadden gepikt om in het blikje te gooien voordat ze verder liepen. Ik nam me voor mijn hand in mijn zak te steken en te geven wat ik daar ook aantrof, ik zou mijn rechterhand niet laten weten wat mijn linkerhand aan het doen was; Ik zou gewoon geven, zonder de man te veroordelen, zonder aan te nemen dat ik beter wist wat hij nodig had of hoeveel hij nodig had en wat hij ermee moest doen.
Dus haalde ik wat munten en biljetten tevoorschijn en bereidde me voor ze aan de man op de stoep te geven zonder zelfs maar te kijken naar wat ik gaf. Het was een heel bijzonder gevoel dat dat ik kreeg, gewoon door te geven zonder na te denken. Ik voelde vreugde en een groot gevoel van vrede en vrijheid en toen ik dichterbij hem kwam, werd die vreugde omgezet in een wijze les.
Ik realiseerde me, dat terwijl ik al lopend aan het bedenken was dat ik mijn rechterhand niet zou laten weten wat mijn linkerhand aan het doen was, de man op de stoep lachte en knikte met tranen in zijn ogen …en dat hij helemaal geen handen had.
Bron: Martha Williamson, atouchofencouragement.com, beliefnet.com
